Viva Espagna

Dag Bloggers,

Update uit het zonninge Spanje, waar wij nu al ruim een week rond- of eigenlijk meer doorlopen. De tocht der tochten door de Pyreneeen met een niet onaanzienlijke stijging van 1400 meter viel alles mee. Ook Trudy die vers uit Nederland koud aan de tocht begon liep vrij moeiteloos mee. Dat zou later in de week wel anders worden maar dat wisten we toen nog niet! Na de eerste 5 km zagen we al een eerste slachtoffer, de duitse man liep toen al te zwalken en met een paars aangelopen gezicht waar tinkie winkie jaloers op zou zijn. ´s Avonds laat werd hij tezamen met twee Duitse te dikke darnes per Ford Fiesta afgeleverd bij de alberque. Leek me heel verstandig. De week voor onze pas-passage is er een man overvallen door een sneeuwstorm en helaas overleden. Dan ben je als Duitser toch blij met een Ford Fiesta.

De eerste spaanse alberque was meteen de eerste ervaring met slapen op een echte mega- dormitorio. Maar liefst 120 bedden en allemaal gevuld. Je hoeft je dan ook niet druk te maken over een snurker want de pakkans op een ambitieuze snurker is 100%. Aggie is er die nacht maar niet aan begonnen om elke snurker tot stilte te manen.

De route is een stuk drukker dan het Franse deel, en dat werd direct duidelijke op de tweede Spaanse etappe. In de eerste pleisterplaats waren alle bedden completo. Omdat wij in onze beoogde eindplaats niet wilden misgrijpen hebben we een reservacion gemaakt per telefono. Dat ging nog bijna mis want onze habitaciones por tres was abusievelijk vergeven aan drie andere dames. Ik kon de man uiteindelijk dankzij de crashcourse Spaans duidelijk maken dat ik gereserveerd had, lullig voor de dames want die konden de kamer evacueren ter onzer faveure. Heerlijk geslapen en zonder snurkers!

De etappes zijn makkelijker dan in Frankrijk, het weer is warmer en droger kortom todos esta bien. Tot de lange etappe naar Villamayor de  Montjardin, tot de 25km ging alles bueno daarna ging bij Trudy het licht uit. De schoenen ook overigens want de tenen lagen zowat los in de punten. Op dat moment passeerde een clubje en het kon niet anders of die waren naar ons einddoel op weg. En ik wist dat daar maar 10 slaapplaatsen waren. Aggie is toen bij wijze van vooruitgeschoven pion gaan rennen naar de alberque om daar, naar we later begerepen, de laatste drie bedden te bezetten. Niet helemaal eerlijk maar we zaten natuurlijk wel met een zieke. Mijn diagnose was vochttekort en dat loopt niet prettig weet ik uit ervaring.   

Voetje voor voetje zijn we verder gegaan tot de eerste waterplaats, daar bijgetankt en gewacht tot Trudy weer een beetje kleur in d´r gezicht kreeg. En op maar weer voor de laatse twee km, wat kunnen die lang zijn en wat waren we blij dat we er waren. De alberque bleek hier een garage met plastic matjes zij aan zij op een verhoging, enig! En uiteraard weer snurkers. Inmiddels is Trudy weer geheel de oude en drinkt ze zo´n 3 liter per dag en alles gaat OK.

De volgende ochtend afscheid genomen van Aggie die het voorgenomen schema moest volgen om tijdig de trein/bus te halen om naar Barcelona te gaan. Voelt toch een beetje als een amputatie na 4 weken 24 uur per dag lief en leed.....

Na de gymzaal volgde in Torres del Rio een slaapplaats van twijfelachtig niveau, een privehuis wer werkelijk in alle gaten en hoeken benut om te slapen. Daar moest maar geen brand uitbreken.....

Sindsdien gaat onze behuizing crescendo vooruit, vandaag slapen we in een 4 sterren parador tot grote verbazing van medeperegrinos die ons daar naar binnen zagen gaan. Heerlijk gebadderd, gepeuterd en versteld en daarna een uitgebreide lunch genoten die me nu nog op de maag drukt. Heerlijk!!! Doen we morgen weer een snurkhut...

Dank voor alle berichtjes, met speciale dank voor moeders, Mick en Anouschka (als ik terug ben gaan we meteen een afspraak maken waneer je komt slapen!)