Arrivee a Saint Jean Pied de Port

En jawel we zijn op de gewenste datum gearriveerd in St. Jean en genieten nu van een zeer-weledel-gestrenge-verdiende vrije dag. Vanochtend uitgeslapen tot 7:30 en daarna naar Chez Louis om daar twee enorme koffies te drinken. 

Gisteren alle wandelspullen machinematig gewassen, opdat we morgen fris en fruitig de Pyreneeen over kunnen steken. Om natuurlijk volledig uitgeput en volkomen doorgezweet in Roncesvalles  aan te komen.

We hebben geprobeerd om een refugio halverwege te boeken, tevergeefs want complet. Er zit niets anders op, we moeten de pak-em-bij-de-staart 1300meter  hoogteverschil in 1X over. En stiekum vind ik dat zeer OK, ik word nou eenmaal graag uitgedaagd. Deze gedachtelijke abberatie zal ik morgen op gezette tijden wel vervloeken!

Aggie heeft vannacht ernstige problemen gehad met een Franse snurker. Eigenlijkke begon het al toen hij om 21:30 het leeslicht uit wilde hebben. Omdat hij en zijn loopmaatje vroeg op wilden??? Ja en als je dan ligt te lezen dan ben je daar niet blij mee. Het was ook een beetje een eng mannetje dat volgens mij in de bovenkamer een beetje mislukt was en bovendien erg eng uit zijn ogen keek. De vrouw met wie hij reist is volgens mij eerder begeleider dan wat anders. Afijn hij begon al snel te ronken, ook weer eng trouwens en vreselijk te draaien in een kraakbed. Alles zeer tegen de zin van Aggie die meerdere malen aan zijn bed heeft gestaan om hem tot stilte te manen. Waarop hij antwoordde: ce n'est pas moi..... Nou wie hget anders moest zijn zal voor altijd een groot mysterie blijven.

En ik : overal heerlijk doorheen geslapen, toen ik mijn ogen opende waren zij al lang en breed vertrokken. Met zeer grote dank voor de oordoppen....

Twee nachten geleden in een baskische gite geslapen met dito eigenaars. Nou en dat werd een dolle avond. De mannelijke patron was een wat ouder mannetje dat reeds voor onze aankomst het baskische aperitiefje al had voorgeproefd. Voor het diner kwam hij ons van datzelfde aperitiefje laten genieten, zelf inmiddels volledig dronken. Vervolgens trakteerde hij ons op een baskisch chansons, allemaal leuk hehalve dat hij niet meer ophield. En meedoen was obligatoire en dat kon je dan maar ook beter doen ook. Op de een of andere manier zaten Aggie en ik in de meest aantrekkelijke hoek waar hij als een magneet naartoe getrokken werd. En hij vond het nodig om ons dan liefdevol te omarmen en wat dies meer zij.... Gelukkig had ik de muur om me volledig tegenaan te drukken als hij naderde zodat hij geen duimbreedt de ruimte had om ook zijn handen op gereserveerde plekjes te plaatsen. Werkelijk bijzonder hartelijk volk die basken!  

Het kwalenbulletin: beide kwaalvrij behoudens wat bulten van onbekende origine bij Aggie. Dat klinkt toch OK!

De verbinding waarop ik nu werk is  de snelste tot nu toe, en nou vergeet ik mijn fotokabeltje weer. Vanmiddag probeer ik nog wat foto's te up loaden;